"Cumpleaños" Ángel González

Yo lo noto: cómo me voy volviendo
menos cierto, confuso,
disolviéndome en aire
cotidiano, burdo
jirón de mí, deshilachado
y roto por los puños.

Yo comprendo: he vivido
un año más, y eso es muy duro.
¡Mover el corazón todos los días
casi cien veces por minuto!

Para vivir un año es necesario
morirse muchas veces mucho.


3 comentaris :

  1. Morir-se i reviure de nou i amb més ganes. De totes formes aquest poema no va per tú. Quan arribis a la meva edat i visquis el que jo he viscut, espero que no, tal vegada el retornaras a escriure amb causa i potser, deunohovulgui, algun cop voldras no tornar a despertar d'aquestes petites morts. A mi m'ha passat. Mil petons.

    ResponElimina
  2. Hola Gloria! Primer he de dir que el poema és del gran Ángel González. Segon que sí, crec que fa per mi. Per mi i per a tothom que si senti identificat, amb els poemes passa el mateix que amb les cançons, un se les fa seves.
    Jo, encara que no ho sembli, he viscut moltes coses. Satisfet, en general i orgullós.
    També vull dir que aquest poema em sembla molt positiu i optimista, crec que té una segona lectura. Petons!

    ResponElimina
  3. Ya sabes... la poesía pertenece a quien la necesita, y lo mágico del poema es que después de ser leído, sientas que en cierto modo ha cubierto esa carencia o necesidad.
    Este poema de Ángel cubre esa necesidad de ser totalmente consciente de lo vivido, y a pesar de ser breve resulta inmenso, como su autor.

    Un abrazo, Jordi :)

    ResponElimina

Comentaris recents

ir arriba